bu kez, gecenin gözlerinden. "peki neden, zelda?"

seni bilmem gülüm, benim sokaklarımda kanlı canlı devrimler yaşanıyor her intiharla. yalnızlığa atılmış en afilli çalım ya da varoluşa atılmış sille tokat. ne dersen. şunu bilmeni istiyorum, varolamamak doğduğunda albino olanların kaderi değildir yalnızca. 'uyumsuz' dokuları başkalaştırıyor ortodoks kavimleriniz, hem de uzun zamandır. krizlerin eşiğinde sebeplerin yittiğini görmeyecek kadar köreldi vicdanlarınız. eğer bir güz sabahı yeniden doğabilirseniz, o zaman bana esaslı direnişlerinizden bahsedin. şimdi, onlarca haber aksın yine, daha fazla gürültü yapın, ünlemsiz cümlelerinizin ardından donuk gülümsemeler asılı kalsın. gün ve gece yinelensin. zelda öldürmüş bedenini. şimdi ruhlarınızın rencide olma zamanı, çok sevdi sizi, ölecek kadar hem de. son kez öperken.